Ledenportaal
Leden van de vereniging stellen zich hier voor, delen hun interesses, laten berichten achter, vragen aandacht voor, netwerken, zoeken contact, enthousiasmeren elkaar en anderen, enz.
Margreet de Pater
Ludi Van Bouwel
Wil Buis
Monique de Koning
Marc Calmeyn
El Camino
Jeanny Severijns
Cynthia Dorrestijn
Huguette Beyens
Margreet de Pater
Margreet de Pater is voorzitter van het ISPS Netwerk Nederland – Vlaanderen en lid van het internationale bestuur van de ISPS.
Zij verzorgt samen met D. Söderstrom de learning resources van de internationale website.
Zij is gepensioneerd sociaal-psychiater en heeft een methode ontworpen om gezinnen te betrekken bij de behandeling van psychosegevoelige mensen, met name in de crisisfase.
De kern van deze methode is vruchtbaar omgaan met conflicten.
Ze schreef een boek ‘De eenzaamheid van de Psychose’, de rol van veilige strijd bij het ontstaan en het herstel van een psychose. (zie ook bij “Boekbesprekingen”)
Ludi Van Bouwel
Hommage aan Ludi van Bouwel
Een evocatie van de afscheidsviering op 14 oktober 2021 in het UPC Leuven.
Verstrengeling in waanzin en ademnood.
Enkele impressies van een feestelijk inspirerend symposium online gevolgd.
Hoe moet dit voelen. ’s Morgens opstaan, na vele jaren dienst, alles hetzelfde doen.
Haar kammen, ontbijten, nog wat doen in huis hier en daar en dan de deur achter je sluiten zoals altijd. En toch, vandaag, de laatste, zo anders dan gewoon.
De laatste dag dat je als deel van een staf door de vertrouwde gangen waadt van het grote huis, een ziekenhuis, waar mensen, soms vertwijfeld, verdwaald in de vreemde regionen van hun geest, een houvast zoeken.
Je beseft en leert al luisterend dat je dit houvast voor hen niet kan zijn maar toch zo goed als je kan, kan spiegelen.
Terwijl je zelf, eveneens de donkere oorden van de geest verkennend, op zoek bent naar een kompas om daarin de weg te vinden die je bij de ander brengt en de ander bij jou. Alsof je een brug overgaat die twee oevers verbindt. Telkens weer opnieuw, telkens weer anders. Zovelen jaren lang.
Het symposium brengt doorheen de diversiteit van bijdragen de vele bruggen in beeld die Ludi passeerde om nieuwe horizonten te verkennen.
Op zoek naar perspectief. Een breder perspectief om naar psychose te kijken en ze steeds menselijker te benaderen. Met als gevolg een zich anders verhouden tot. Een zich lerend en ervarend openstellen voor.
Als je van muziek houdt, dan weet je dat muziek soms grenzen overschrijdt en bijeenbrengt wat uit elkaar lijkt te vallen, dat poëzie rijmt op wat zonder rijm geen woorden vindt en dat beweging en dans je in het ritme van de ander doet begeven. Ontdekkend, een voetstap in het donkere vertrouwend.
Muziek wordt bondgenoot bij het verkennen van niet eerder betreden gebieden van de menselijke geest in beroering.
Poëzie, dans en muziek worden een kompas op deze weg naar herkenning van wat soms versluierd wacht op gezien, gehoord en geacht te worden.
Woorden, tonen, bewegingen die ver buiten de grenzen van de gewone dagelijkse omgang reiken.
Maar wat is gewoon in deze context van werelden die elkaar raken en raakpunten creëren die door niemand zijn bedacht maar uit het ongeziene ontstaan.
Uit samen kwetsbaar kunnen zijn.
Ze worden voor Ludi van Bouwel ankerpunten, een innerlijk houvast, om werelden te verkennen die zich maar ontsluiten in gebieden waar vertrouwen kan gedijen en warm menselijke aanwezigheid de pijn verzacht van het onbereikbare.
Ritme, tonen, en beweging zijn dan ook in Kwadraat aanwezig op deze mooie zonnige herfstdag, waarop Ludi, een laatste keer nog, samen met Francoise door de gangen van haar vertrouwde unit flaneert en op persoonlijke directe wijze afscheid neemt.
Niet van de mensen maar van de vorm. Want psychose als verschijnsel doorgronden is bij haar meer dan een onderdeel van een beroep, het wortelt in oprechte zorg voor de medemens in geestelijke nood.
Op een ondeugende, pittige, levendige wijze geeft Francoise Davoine woorden aan hoe ontmoetingen zich tussen mensen op de meest onverwachte wijze voltrekken en hoe daarin zich een mysterie ontvouwt van wederzijdse menselijke herkenning en herinnering. Zij vertelt gepassioneerd over hoe de pandemie verpleegkundigen en zieken bijeenbrengt in de meest onverwachte omstandigheden die je in een unit kan bedenken.
Over hoe ondanks pijn en wanhoop, de vreugde om het leven een bedding vindt in een dagboek waarin het verhaal van moment tot moment in woorden wordt gevat.
Zodat de draad van het leven zich verder weeft.
Dit journaal wordt later aan de persoon die het overleeft of bij verlies van een dierbare aan de familie gegeven.
Zo kan het verhaal van de persoon hoe dan ook deel van het leven blijven uitmaken.
Ze spreekt over anima, de adem van het leven, die alles weer tot leven wekt en leven regenereert.
Ze haalt er beelden bij, de verhalen van Moeder de Gans van Perrault, de dynamiek van oerbeelden uit de mythologie. De dans van de kraanvogels die in de lucht hele seminaries geven terwijl ze hun overtocht leven naar verre gebieden. En deel gaan uitmaken van overgangsriten zoals de carnavalsstoeten de overgang van winter naar lente markeren.
Ze illustreert op beeldende wijze hoe sociologie en filologie samen met psychoanalyse een dans van het leven aangaan en inzichten en perspectieven openen die de relatie tussen wat geschiedt in het leven van mensen en trauma oplichtten. Ze gaat een deur binnen en neemt je mee naar ongekende gebieden die ontsluieren wat we dreigen te vergeten: elke mens heeft zijn verhaal en wat als Psychose of la Folie wordt aanzien bevat de geheimen van ongedeelde maar geleefde verhalen, die ertoe doen. Zo spinnend en wevend met woorden en beelden ontsluiert Francoise de dynamiek van een niet verdrongen bewustzijn, dat in het hier en nu, zich kan ontsluiten door wat eraan raakt, onverwachts, onvoorspelbaar, maar wel tastbaar en waarneembaar aanwezig. Het kan gebeuren middenin het dagelijks leven. Een onderbreking die een gebroken zijn oplicht, als een doorbraak, die de weg vrijmaakt voor. Ontmoeting en herkenning.
Hiermee ontrolt zich de rode loper voor de geïnspireerde bijdragen die volgen en die als het ware op bijna alchemistische wijze de essentie destilleren van wat Ludi zo dierbaar was en is in het werken met mensen.
Wat ze in haar hart koestert is gezien, geacht en wordt benoemd op deze mooie onvergetelijke dag, waarin de eros en de logos van een hele loopbaan creatief in kaart worden gebracht.
Jan van Camp volgt het spoor van Francoise. Hij tovert door woorden die zich als tonen tot een compositie verweven het innerlijk weefsel van breken en gebroken zijn om tot spiegels waarin herkenning zich voltrekt.
Hoe kan je door toon de ander bereiken, als al het andere faalt en niet toereikend lijkt. Een aanhoudende toon op de piano neemt het over, het klinkt als staal, ijzer, koper en het wordt goud als de viool in dialoog, zich met de toon verweeft en een compositie zich helend ontvouwt.
Het laat niemand onberoerd. Zo diep kan een proces gaan, zo diep kan een mens op zoek zijn naar de sprankels van wie hij is of kan worden. Zo nabij voelt soms wat onbereikbaar is.
Dan volgen de vele warme en authentieke getuigenissen.
Een collega, Hella Demunter verwoordt met zorgzaam gekozen woorden haar waardering. De staf van het zorgteam van de afdeling voor psychose-zorg bij jongvolwassenen, Joris verklankt dank en vriendschap als koor. Zo hun koorleider bedankend voor de toonzetting gedurende jaren van vruchtbare samenwerking. Het vroege interventieteam met de zo krachtige naam VRINT huldigt zijn vroedvrouw in de woorden van Liesbeth De Coster en Leen Lambrechts, die de teamgeest in de dienst belichten.
Dit geesteskind wandelt de wereld in, verzekerd van een duurzame werking.
Lucas Joos verwoordt als oud-assistent de warme omkadering en inspiratie die hij van Ludi van Bouwel als supervisor ontving die tot op de dag van vandaag vruchtbaar doorwerken. Hij raakt even aan gemeenschappelijk verlangen: het creëren van een warme thuisplek voor mensen in crisis: Soteria.
Er is zoveel dat ik in deze evocatie niet kan vatten, waarom zou ik ook, het is gedeeld, gezegd, gezaaid en vooral geleefd. Een spectrum aan warme herinneringen, waar je ook als toeschouwer deel van wordt.
Als dank van haar collega’s ontvangt Ludi een beeldje. Een kleine gebogen figuur, niet af, in een onderbroken of gebroken beweging, een zoeken naar houvast.
Het ligt niet vast: het wijst naar gisteren, vandaag en morgen.
Kwetsbaarheid als een continuüm in de beweging van het leven.
De tijd staat even stil vandaag, maar Ludi gaat verder, eenvoudig vastberaden verder stappend. Ze heeft teveel gezien wat ze niet naast zich neer kan leggen.
Ze sluit de dag af met dank aan wie haar dierbaar is, ze weet wat ze achter zich laat en dankbaar afrondt maar vooral ook waar ze naar uitkijkt.
Ook de vrouw die de zorg voor haar kinderen bij afwezigheid op zich nam wordt letterlijk in de bloemen gezet zodat ze met een gerust gevoel haar werk kon doen.
Samenwerken wordt deel van haar opdracht in vele vormen. Ze heeft geleerd dat eenmaal in beweging de beweging nooit meer stilvalt en zich in steeds andere vormen herhaalt, zoals op de tonen van muziek de melodie zich ontvouwt.
Voor Ludi zijn het de tonen van een lied dat psychose heet, de rijke veelvoud van de geest die bedding zoekt, als oevers lijken door te breken.
Het voelt als een roep, een zegen en zoveel wat niet in woorden maar in dans zijn voleinding vindt.
Een flamenco voor het leven, in dienst van anderen.
Dankbaar en genegen,
Huguette Beyens
ten Huize Poustinia.
En enkele mijmeringen van Marc Calmeyn bij het afscheidswoord van Ludi van Bouwel
Ludi, whispering words of wisdom
‘Mijn afscheidswoord kan dan ook niet anders dan een dankwoord zijn.‘
Bij jou is dit vanuit je hart geschreven en geen uiting van algemeenheid, een zogenaamde ‘dooddoener’.
Je oprechte verwondering en ook wel bewondering voor alle personen en omstandigheden op je levensweg die je geholpen, verholpen, gedragen, verdragen, hebben beschrijf je l e v e n d i g . Wat je niet schreef, want begrijpelijk, is hoeveel dankbaarheid en leven jij, ja, jij hebt kunnen brengen, overbrengen en voortbrengen. Je engagement om mensen – ondanks maar ook dankzij – terug leven te geven, zelfs letterlijk. Je bent er bescheiden over, maar de vruchten zijn merkbaar.
Nu ben ik even persoonlijk: in de talrijke ontmoetingen met jou herkende ik dit niet, maar nu door dit te schrijven wordt dit me duidelijk: je dankbaarheid is ook mijn dankbaarheid naar jou. Omdat je steeds verbinding hebt nagestreefd. Omdat zoals Jaakko Seikkula ergens schrijft: dialogue gives life – het zou je levensmotto kunnen zijn. Omdat, en vooral dat, je menselijk bent gebleven. En nog zo vele ‘omdat’.
‘Ik heb me nooit een expert gevonden (…) Ik voelde me eerder een zoeker (…).
Yes. Let it be …
Marc Calmeyn
Dr. Ludi van Bouwel en Dr. Jan De Lepeleire gingen onlangs met pensioen
Een mooi interview met hen vind je hier
Wil Buis
Mijn huidige missie is het bevorderen van herstelondersteunende zorg en dit integreren met evidence based medicine.
Ik ben gepensioneerd, maar nog actief als trainer positieve gezondheid en herstelondersteunende zorg bij GGZ instelling Reinier van Arkel in Den Bosch. Tevens ben ik redactielid van het niet-wetenschappelijke tijdschrift ‘De Psychiater’ en bestuurslid van de afdeling Ernstige Psychiatrische Aandoeningen (EPA) van de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie (NVvP).
Ik ben zelf opgeleid in de tijd van de paternalistische psychiatrie en herkende me heel goed in de kritiek van patiënten / ervaringsdeskundigen op de werkwijze in de psychiatrie. De essentie van hun kritiek en hun pleidooi voor focussen op herstel is weergegeven in bijgaande illustratie.
Herstel wordt hierbij niet opgevat als herstel van symptomen, maar als een persoonlijk proces van de patiënt zelf, dat leidt tot een zinvol leven ook als de symptomen voortbestaan.
Niet de ziekte, maar de mens en diens eigen regie staan centraal.
Relatie met de patiënt en diens naasten.
Voor de relatie met de patiënt betekent herstelondersteuning dat je het gesprek met de patiënt aangaat als een gesprek tussen 2 deskundigen: de professional met vakkennis en de patiënt met ervaringskennis. Gedeelde besluitvorming over diagnostiek en behandeling hoort daarbij.
En zeker bij mensen met een psychose moet het betrekken van naasten en het gebruikmaken van hun deskundigheid en inzet (triadisch werken) uitgangspunt zijn.
Het belang van herstelondersteuning wordt genoemd in alle Nederlandse Zorgstandaarden voor de GGZ en er is een generieke module Herstelondersteuning. Jonge professionals zullen veelal al in hun opleiding leren over het belang van herstelondersteuning. Mensen die langer in het vak zitten zullen vaak hun aanpak moeten bijstellen.
Nadenken over onderstaande kenmerken van een herstelondersteunende hulpverlener kan wellicht helpen om meer herstelondersteunend te werken:
Kenmerken herstelondersteuner
Straalt hoop en optimisme uit
Is aandachtig aanwezig, luistert echt
Is bescheiden en respectvol
Plooit zijn deskundigheid naar het herstelproces en de doelen van de patiënt
Maakt ruimte voor en sluit aan bij het eigen verhaal van de patiënt
Herkent en stimuleert de eigen kracht en sterke kanten van de patiënt en wat wél kan
Erkent, benut en stimuleert de ervaringskennis van de patiënt
Erkent, benut en stimuleert de ondersteuning van de patiënt door naasten
Is gericht op het verlichten van lijden
Is gericht op het vergroten van eigen regie en autonomie van de patiënt.
Meer informatie is te vinden op mijn website onder het kopje ‘herstelondersteuning’.
Graag kom ik in contact met mensen die ook actief zijn om herstelondersteuning te bevorderen.
10 december 2021
Wil Buis
Tel +31(0)614102002
Monique de Koning
Monique de Koning heeft ons gemeld dat ze graag regelmatig interessante inhoudelijke informatie wil delen
Ik ben nog wel actief betrokken bij ‘Moeder op Drift’ (met Alke Haarsma en Cynthia Dorresteijn) en dat zien we ook wel als onderdeel van de ISPS.
Ik maak ook plannen om naar Perugia af te reizen.
En ben in Utrecht bezig met (preventie van) psychische problemen en ook een project in heel 2022 rond ‘bijzondere ervaringen’. Hier is daarover e.e.a te vinden:
Verder heb ik in Utrecht een groep sleutelpersonen bijeen gebracht met uiteenlopende achtergronden en zij gaan een vereniging van sleutelpersonen voor Utrecht oprichten. Om een beeld te krijgen, ze werken op deze manier. Ik ben bijzonder verheugd over de samenwerking die in corona-tijd is ontstaan en over de plannen die zij maken en ik geloof dat samenwerking met deze sleutelpersonen (een groep van 11 zeer actieve bewoners die hun sporen op veel terreinen hebben verdiend, waaronder een imam) en hun achterban (nog veel meer sleutelpersonen met zeer uiteenlopende afkomst) veel winst op het gebied van gezondheid en welzijn zal opleveren. Ook psychische gezondheid zal hierin aandacht krijgen, een onderwerp dat in de gemeenschappen die deze mensen vertegenwoordigen nog een groot taboe is.
Ik breng graag dit recente artikel onder de aandacht:
Nieuw onderzoek: Onwetendheid in geestelijke gezondheidszorg aan moslims – IslamOmroep.
Ook relevant voor andere gelovigen en ook voor niet-gelovigen.
Ik zal graag onze aandacht blijven vestigen op het belang van cultuursensitief werken en de extra inspanningen die we mijns inziens moeten doen om doelgroepen te bereiken voor wie de ggz moeilijk te bereiken is en vaak minder goed aansluit.
Ook dit stuk bijvoorbeeld, naar aanleiding van een rechtszaak die in Nederland is aangespannen door iemand die behandeling is geweigerd vanwege zijn psychosegevoeligheid. De uitspraak volgt binnenkort.
Opinie: Is iemand weigeren voor een behandeling discriminatie? – Zorg+Welzijn
Marc Calmeyn
Marc Calmeyn is psychiater psychoanalyticus. Hij werkt in een psychiatrisch ziekenhuis en in privépraktijk Lelieveld. Hij is baccalaureus in de filosofie en expert bij de Hoge Gezondheidsraad. Hij geeft regelmatig voordrachten in binnen- en buitenland.
Hieronder kun je een persbericht vinden van de uitgever van zijn onlangs verschenen boek:
“Depressie is menselijk?”
El Camino
Jeanny Severijns
ISPS EN ERVARINGSDESKUNDIGHEID
Sinds 2016 ben ik bestuurslid van ISPS/Lowlands. Mijn aanmelding gebeurde nadat Bill George, destijds buitenland coördinator voor Anoiksis, mij hiertoe had gevraagd. Hij was toen 79 jaar oud en werd op zijn beurt gevraagd door Margreet de Pater.
Bill die vele jaren druk in de weer geweest is voor Anoiksis (Nederlandse vereniging voor psychosegevoelige mensen) besloot om deze taak niet meer zelf op zich te nemen.
ISPS was destijds voor mij een volslagen onbekende organisatie. Ik wist echt niet wat mij te wachten stond.
Maar iets nieuws beginnen, waarom ook niet?
De laatste jaren van de twintigste eeuw ontwikkelden zich bij mij ernstige psychotische verschijnselen. Eerst kwamen er indrukwekkende visuele hallucinaties die mij veel angsten inboezemden. Ik zocht er een verklaring voor en vond die ook. De visioenen ontstonden omdat ik een heel slecht mens was, ja zo slecht dat ik moest constateren dat ik eigenlijk een duivel moest zijn. Van de duivels was ik met zekerheid de allerslechtste, dus het kon niet anders, dan dat ik de Anti-Christ zou zijn.
Nu ik me hiervan bewust was, moest ik voortaan dit geheim verborgen houden; niemand mocht het weten. Mijn angsten werden zo overdonderend dat ik ze via dagelijkse alcoholconsumptie tot zwijgen probeerde te brengen. Zo werd ik tevens een alcoholiste.
stond er rechts toch iemand naast mij
Uiteraard ben ik via ISPS betrokken bij een psycho-sociale benadering van een psychose. Op de website isps.org kunt u er alles over lezen. De mainstream van de psychiatrie die gestoeld is op een medische benadering behandelt voornamelijk met medicatie.
Deze benadering vind ik echt voor 90% overbodig. Het zet nauwelijks zoden aan de dijk. M.i. kan de medicus wel voor noodgevallen tijdelijk medicatie voorschrijven; daarna of tegelijkertijd zal er een echte herstel behandeling moeten worden opgestart.
Langdurige medicamenteuze behandelingen zijn alleen te verdedigen in de (zeldzame) gevallen die alle verstand te boven gaan.
Bovendien vind ik dat de psychiatrie geen medische, maar een orthopedagogische (eventueel een ontwikkelingspsychologische) discipline met specialisatie psychiatrie, zou moeten zijn. De meeste psychiatrische problematiek ontstaat in het gezin, en dit is bij uitstek het werkterrein voor een orthopedagoog die in deze handelingswetenschap is opgeleid. Dus hierbij geen veronderstelde hersenziekte waarvoor je naar een medicus zou moeten gaan, maar naar een gedragswetenschapper.
Een arts, dus ook een psychiater, kan wel een rol vervullen in een multidisciplinair team, waar b.v. ook de fysiotherapeut, maatschappelijk werker, arbeidsbemiddelaar, psycholoog, schuldhulpverlener, jurist, voedingsadviseur, een rol in kunnen hebben.
De orthopedagoog blijft het coördinatiepunt van alle betrokkenen disciplines in een multidisciplinair behandelingsteam rond een patiënt/cliënt.
Gelukkig kan ik thans terugkijken op een geslaagde periode van herstel. Ik ben al diegenen dankbaar, die mij hierbij gesteund hebben. Daarbij behoren zeker enkele leden van ISPS. Uitwisseling van ervaringen, elkaar steunen, en je door hen geaccepteerd te weten, in een samenleving die je vaak afwijst, is van enorme waarde.
Door een eigen bijdrage te leveren aan anderen groeit je zelfvertrouwen en het draagt tevens bij aan je herstel. Het besef dat je als mens met ervaring in de psychiatrie, een noodzakelijk aanvulling bent op de wetenschappers en de werkers in de praktijk, brengt je weer in een gezondere balans.
ISPS zou bij alle behandelaren en uiteindelijk ook bij alle psychiatrische patiënten/cliënten bekend moeten zijn.
Er zou op meerdere niveaus kennis ter beschikking gesteld moeten worden. Terugkijkend op mijn psychiatrisch verleden, zie ik dat ik vele goede, maar ook hele slechte ervaringen heb gekend.
Er waren volslagen nutteloze benaderingen bij, die me jaren van mijn leven hebben gekost.
Graag zou ik willen dat patiënten/cliënten na mij het recht zouden verwerven op een zinvolle liefst effectieve behandeling, het recht om schadelijke en nutteloze behandelingen te weigeren en tenslotte het recht op toegang tot alle relevante informatie aansluitend op hun eigen kennisniveau. Het recht op juridische bescherming, dus om zonder discriminatie, buitensluiting en gedwongen geheimhouding van een psychiatrisch verleden, deel te kunnen uitmaken van onze samenleving zou eveneens voor iedereen moeten gelden.
Framing in de media zou bestreden moeten worden.
Wat mij betreft mag ISPS hierin een ondersteunende rol op zich nemen.
Jeanny Severijns
Jeanny vind je ook terug elders op deze site
Cynthia Dorrestijn
Cynthia Dorrestijn is opgeleid als ingenieur (Msc, TUDelft). Na haar mantelpakjestijd gaf de herstelperiode van een derde psychose haar de kans om zich te bezinnen op de rol van psychosegevoeligheid in haar leven.
Ze geeft momenteel dansles en is moeder. Verhalen vertellend verkent ze de rol van maatschappij en levensverhaal in het omgaan met psychosegevoeligheid.
Drie keer heeft ze bijgedragen aan ISPS conferenties (2017, 2019 en 2022). Daarnaast is ze als ‘Te Gekke Moeder’ verbonden aan Stichting Psychiatrie en Filosofie.
Huguette Beyens
Huguette Beyens is kunsthistoricus en kunst-psychotherapeute met een specialisatie in kunsttherapie benaderd vanuit dieptepsychologisch gezichtspunt.
Ze verdiepte zich in alle vormen van creatieve expressie als taal voor het onuitsprekelijke.
Ze werkt en leeft in Huize Poustinia, opgestart in 1983 en initieerde Het Levenssnoer.
Ze is eveneens lid van de werkgroep Soteria-huizen in Vlaanderen en houdt nauw contact met internationale initiatieven op dit vlak.
Ze wil door haar inzet voor ISPS stem geven aan en mensen aanmoedigen om stem te geven aan wat van binnenuit geleefd wordt door personen met ervaring.
Alsook aan personen die door een familieband of andere wijze betrokken zijn bij de ervaring van anderen en aldus deelhebben aan dit proces.
Ze legt de focus op de vraag: Wat leert deze ervaring ons over hoe we psychisch functioneren.
Over wat we nodig hebben om ‘gezond‘ psychisch te functioneren.
En wat daar van binnen- of van buitenuit invloed op heeft.
En vooral wat we kunnen aanreiken om deze ervaring optimaal te omkaderen. Met de centrale bekommernis de veiligheid die hiervoor nodig is, zo sterk mogelijk te garanderen.
Daarom kiest ze om in samenwerking met ISPS kennis die door studie door professionelen hieromtrent wordt aangeboord, primair ten dienste te stellen van educatie en ondersteuning van personen met ervaring, families met ervaring en professionelen met ervaring: kortom mensen met ervaring die hun krachten bundelen omdat een zelfde visie hen verbindt. Ze verzorgt als redactielid de nieuwsbrief, legt contact met leden en werkt actief mee aan webinars en studiedagen.